W tym roku Amelka skończy 6 lat. Urodziła się z zespołem Downa i chorym sercem. Dzięki wsparciu różnych ośrodków i stowarzyszeń, z których otrzymywała pomoc rehabilitacyjną, wyrosła na żywą dziewczynkę, dobrze komunikującą się z otoczeniem.

Nie wiedziałam, że w wieku 11 miesięcy można mieć tak poważną twarz. Właśnie poważną, bo nie smutną ani nie cierpiącą, choć to pewno przeżyte cierpienie pozostawiło po sobie taki ślad.

Przeczytane w Wikipedii: zespół Patau – zespół wad wrodzonych spowodowany trisomią chromosomu 13. Trisomia 13. spowodowana jest nierozejściem się chromosomów podczas I lub II podziału mejotycznego u któregoś z rodziców.

Któregoś popołudnia 13-letni Dawid wszedł na stronę dedykowaną adopcji zwierząt na odległość. Chyba ustawiano je według masy, bo na początku ewentualnych „dzieci” stał... słoń.

Gdybym miała napisać o Nim bajkę, zaczęłabym tak: „Za górami za lasami, niedaleko brzegu morza, mieszkał Mały Rycerz Dawid z kochającymi go Dzielnymi Rodzicami i Babcią.

Choć ma zaledwie sześć lat, Denis zdążył już stoczyć niejedną „dorosłą” walkę o życie. Najbardziej na świecie kocha mamę Izę, starszą siostrzyczkę Julię, babcię i dziadka, który – jak podkreśla mama – jest najlepszym „kumplem” Denisa.

Spotkałam szczęśliwego chłopca. Leżał na kanapie z głową na ulubionej niebieskiej poduszce i uśmiechał się do całego świata. Jeżeli twarz jest zwierciadłem duszy, we wnętrzu Huberta musi panować radosny spokój.

Nie mogłam oderwać od Niej wzroku. Od pierwszych chwil naszego spotkania radosna Kruszynka kokieteryjnie wyciągała do mnie ręce i śmiała się od ucha do ucha. Byłam bez szans, prawie 9 kg uroku trzymało mnie w szachu do końca wizyty.

Wprawdzie Konrad ma dopiero 14 miesięcy, ale zdążył już przejść dwie poważne operacje. Tego lata czeka go kolejna. Nic dziwnego – urodził się z wadą serca, obniżoną odpornością i od początku miał kłopoty z oddychaniem.

Krzyś to radosny, temperamentny pięciolatek. Momentami trudno poznać, że jest dzieckiem, które ma bardzo duże problemy ze zdrowiem. „Zdradza” go jednak rurka tracheostomijna, umożliwiająca oddychanie. Spotkanie z Krzysiem i jego rodziną to obcowanie z kochającymi się ludźmi, którym niestety los nie szczędził dramatów.

To będzie przede wszystkim opowieść o miłości – tej matczynej i ojcowskiej, ale też siostrzanej i braterskiej, bo 15-letni Mateusz ma szczęście, to znaczy i starszego brata, i młodszą siostrę.

Tak Sebastiana nazywają wszyscy – w domu, w szpitalu, a teraz, już blisko od roku, w hospicjum. "Lisek" kojarzy się z jego nazwiskiem, ale chyba przede wszystkim z charakterem małego spryciarza, który dobrze wie, jak ustawić sobie najbliższych.

Mam na imię Szymon, ale mama i dziadkowie nazywają mnie różnie: Ptasiek (kiedy macham rączkami), Wilczek (kiedy gryzę mamę albo babcię), Kotek (kiedy drapię dziadka), Sówka („co poluje w nocy, a we dnie śpi”), Lwiątko, Tygrysek, Rybka, Kurczaczek...

Z księgi imion: Szymon jest to imię pochodzenia hebrajskiego, od słów szim on (Bóg wysłuchał).

 Chłopiec prosi, aby właśnie w taki sposób zatytułować opowieść o nim. Dlaczego? Lubi, kiedy Mama jest wesoła, więc często stara się ją rozśmieszać, wymyślając specjalnie dla niej różne żarty.

Charakterologicznie różnią się między sobą jak dwa przeciwstawne żywioły, ale to absolutnie nie przeszkadza im we wzajemnym porozumieniu. Dwie siostry łączy zasadnicze podobieństwo: obie są mądre i zdolne.

Na rowerze u koleżanki, przy krowach i cielakach w oborze, na boisku z piłką, na schodach z gitarą, za kierownicą ciągnika, w kuchni, w kurniku, o, tam biegnie, już jest za płotem. Ania ma bardzo mało czasu na nicnierobienie.

Antosia marzy o tym, żeby w przyszłości pisać scenariusze filmowe. Robi zdjęcia i kręci filmy, na których uwiecznia swoich najbliższych. Od śmierci Taty fotografie stały się dla niej czymś więcej niż tylko zapisem obrazu, pamiątką danej sytuacji.

Bartuś to przysłowiowe „żywe srebro”. Wszędzie go pełno. Ma niespożyte zapasy energii, zupełnie jakby czerpał ją z promieni słonecznych.

Około rok temu straciła jedyną siostrę Dagmarę, która urodziła się chora i w domu spędziła zaledwie kilka dni. Umierając pod opieką Zachodniopomorskiego Hospicjum dla Dzieci i Dorosłych w Szczecinie, miała parę miesięcy. Dla Dagmary, przez wiele lat jedynaczki, to był wielki szok.

Przedstawiam Dominika. Sympatyczny nastolatek, czasem troszkę rozrabiający. Ulubiony sport? Piłka nożna. Ulubiona drużyna piłkarska? Ruch Chorzów.

W małej miejscowości niedaleko Rzeszowa, w domku na wzgórzu, z którego rozciąga się widok na okoliczne pola, mieszka rodzina doświadczona przez los.

Bohaterka tej historii, Dominika, to wyjątkowa dziewczynka. Od urodzenia choruje na ciężką postać mózgowego porażenia dziecięcego i jej możliwości komunikowania się ze światem zewnętrznym są naprawdę ograniczone.

Emil uwielbia rysować, zwłaszcza swoją rodzinę – mamę, tatę, siebie i młodszego brata. Mama Ewelina jest, najlepsza i bezgranicznie oddana, ale tata od nich odszedł i kontakt z nim jest bardzo rzadki. Niecały rok temu umarł Eryk, ten młodszy brat, który chory już się urodził. Opiekowali się nim lekarze i pielęgniarki z Fundacji Wrocławskie Hospicjum dla Dzieci.

Emil uwielbia rysować. Często Wieżę Eiffla, bo marzy mu się podróż do Paryża, o którym tyle słyszał. Taka gigantyczna konstrukcja może fascynować nie tylko małego chłopca i Emil pewnego dnia z pewnością tam pojedzie.

Ewelina ma teoretycznie świat u stóp. Wszystko się jeszcze może zdarzyć – młode życie, jak w piosence „słodkie i miłe”, najczęściej po brzegi wypchane jest śmiałymi planami, pełne różnych pomysłów i marzeń.

Kacper właśnie zdał do drugiej klasy. Nie byle jak, bo z wyróżnieniem i aż z dwiema nagrodami. W dodatku znalazł się w pierwszej trójce najlepiej czytających dzieci w klasie.

Kacper już jako nastolatek zdobył sporą liczbę pucharów za osiągnięcia w sporcie. Jednak stanowczo za mało ze względu na ciężar doświadczeń, które przyszło chłopcu dźwigać.

Kamil nie lubi o sobie dużo mówić. Jak to chłopak – woli działać. Piłka nożna i komputer – to największe pasje nastolatka. I mechanika samochodowa, do której zamiłowanie odziedziczył po swoim zmarłym Tacie.

Ewentualnie rolnik, jeszcze sam nie wie, ale do podjęcia ostatecznej decyzji zostało Mu sporo czasu. 

Kinga, Kinia, od sześciu lat podopieczna Funduszu Dzieci Osieroconych – najpierw jako siostra przewlekle chorej Wiktorii (zm. w marcu 2009 r.), potem jako dziecko przez swoją siostrę osierocone.

Nie poznałyśmy się osobiście, a rozmowa przez telefon odbiera wiele możliwości. Za to wyczula na niuanse, które w innych okolicznościach mogłyby umknąć.

Konrad pod pewnymi względami jest typowym chłopcem. Lubi komputer i sport, a w szczególności piłkę nożną. Jak większość rówieśników ma swoją ukochaną drużynę piłkarską (FC Barcelona) i marzy o tym, by kiedyś w niej zagrać.

Tytuł tej opowieści wymyślił jej bohater, Marcin. Zanim jednak wyraził w ten sposób swoje największe marzenie, powiedział mi, że bardzo dobrze wie, w jakim celu ze mną rozmawia: aby pomóc dzieciom, które straciły kogoś bliskiego.

Mamę straciła dosłownie przed chwilą, już w trakcie trwania kampanii. Zachorowała na nowotwór podczas ciąży i wkrótce znalazła się pod opieką Hospicjum Palium w Poznaniu Młodszy brat dziewczynki, Antoś, ma obecnie roczek. Ojciec dzieci pracuje w branży budowlanej, a o ich codzienność dbają babcie.

Na co dzień w mieszkaniu  Mateusza jest dosyć gwarno: młodsza siostra Kinga, starsi, już dorośli bracia – Marcin i Piotr, często wpada też narzeczona Piotra, Dorota. Razem piątka, nie u każdego jest tylu domowników. A już u całkiem niewielu brakuje i mamy, i taty.

Niedawno  Matylda upiekła muffinki i postanowiła zawieźć je do hospicjum, tego samego, w którym odszedł jej Dziadek, Tadeusz.

Mieszka wraz z rodzeństwem i tatą w niewielkiej wsi na południowym zachodzie Polski. Jego mama odeszła w zeszłym roku pod opieką Hospicjum Ziemi Kluczborskiej św. ojca Pio, osierocając piątkę dzieci. Teraz jest ich już czwórka, bo w sierpniu 2013 roku w wypadku komunikacyjnym zginął starszy brat Mikołaja Mateusz. Chłopiec, mimo tak młodego wieku, już doskonale wie, jak boli tęsknota.

Natalia urodziła się 26 kwietnia 2010 roku, trzy miesiące po śmierci Weroniki. Półtora roku później na świat przyszła Dominika, która z każdym miesiącem coraz bardziej upodabniała się do ich nieżyjącej siostry.

W lutym 2009 roku, na oddziale stacjonarnym Hospicjum im. ks. E. Dutkiewicza SAC w Gdańsku, umarł Leszek Labuda, osierocając dziesięcioro dzieci. Najstarsze miało wówczas 26 lat, a najmłodsze – pięć.

Mieszka razem z mamą w maleńkiej miejscowości, położonej w lesie, na odludziu. Jej tata umarł latem zeszłego roku pod opieką Hospicjum Domowego Niepublicznego Zakładu Opieki Paliatywnej w Bartoszycach i teraz obie utrzymują się ze skromnej renty rodzinnej.

To wspaniale, że są dziecięce marzenia, których żaden smutek nie jest w stanie zniszczyć. I cudownie, że są ludzie, którzy pomagają dzieciom te marzenia spełniać.

Znacie ten typ? Wesoły, uśmiechnięty, towarzyski, wygadany, ale pod maską ukrywa swoją prawdziwą twarz. Raczej smutną, bo wciąż trudno zaakceptować taki los.

Jest bardzo skromną i nieśmiałą dziewczynką. Mieszka mamą i rodziną starszego brata  –  ich tata odszedł  dwa lata temu pod opieką Hospicjum im. Jana Pawła II w Żorach. Dziewczynka uwielbia czytać książki, bo każda z nich przenosi ją na chwilę w inną rzeczywistość.

Kocia też, chociaż psy w sercu dziewczynki z Ostrowca Świętokrzyskiego zajmują miejsce szczególne. – Konie także kocha – dorzuca tata Grzegorz, ale dziewczynka ma już sprecyzowane plany na przyszłość. Zostanie weterynarzem, takim od małych zwierząt.

To historia o miłości siostrzanej, która przerodziła się w miłość matczyną. Główny bohater, Wiktor, jest mądrym nad wiek chłopcem, mającym na wszystkie życiowe sprawy wypróbowany sposób: jak najwięcej przytulać się do mamy.

Jej imię oznacza „zwycięstwo”. Mimo że w przypadku Wiktorii walka z przeciwnościami losu była niezwykle dramatyczna, dzisiejsza trzynastolatka prawie każde zdanie zaczyna od słów: „Cieszę się, że…”